There's a story behind the veil

Casablanca

Afgelopen week was ik voor het eerst in de Marokkaanse moskee. Sommige trouwe bezoekers waren wat voorzichtig, misschien zelfs wantrouwend. Anderen verwelkomden mij hartelijk. Mensen zijn nu eenmaal verschillend en hebben verschillende ervaringen van waaruit ze reageren. Toen ik van plan was om weg te gaan, kwam er een vrouw naar mij toe. Ze was helemaal in het zwart en zag er moe uit. In haar zeer gebrekkige Nederlands maakte ze mij duidelijk dat ze het leuk vond dat ik er was en dat deze plek voor haar erg belangrijk is; de ontmoetingen (met de mensen van haar eigen cultuur en geloof) heeft ze nodig, want ze voelt zich doorgaans erg depressief.

Later die week ontmoette ik een vrouw (migrant) die veel problemen heeft met haar tienerdochter.

En in het weekend besloot ik er iets over te schrijven… Nu staat het hier.


Ruim dertig jaar geleden heeft mijn vader besloten de boerderij te verkopen. De opbrengst was maar schamel in vergelijking met de hoeveelheid tijd en energie hij er in gestoken heeft. Het was een familiebedrijf… Hij besloot een jaar te gaan werken in het Marokkaanse Casablanca, waar ze hard op zoek waren naar nieuwe arbeiders in de fabrieken. Deze overweldigende stad was wel wat anders dan het christelijk dorpje op de Veluwe.

Hij maakte veel uren en gebruikte het geld om zichzelf te onderhouden, evenals mijn moeder met mijn oudste broer. Na een jaar besloten mijn ouders dat mijn moeder en broer hem achterna zouden gaan; als familie weer samen. De leefomstandigheden en mogelijkheden leken daar aanzienlijk gunstiger in vergelijking met het kleine boerendorp.

Er zijn een aantal andere Nederlanders die in onze buurt wonen. Samen hebben ze zo’n 25 jaar geleden besloten om een klein kerkje te beginnen. De moslims waren daar niet zo blij mee. Als Nederlanders waren wij meer dan welkom in de fabriek, maar verder heeft niemand zich echt ingespannen om ons op te nemen in de Marokkaanse maatschappij. Mijn vader zit inmiddels al negen jaar arbeidsongeschikt thuis. En mijn moeder spreekt de taal niet. Ik irriteer mij vaak aan mijn ouders en en aan het feit dat ze zich zo vast houden aan de Nederlandse cultuur. Ik moet hen zelfs helpen met het bellen van instanties. Wie is nou de volwassene?

Ik heb besloten dat ik wil studeren en een goede baan wil hebben. Ik voel mij geen Marokkaan, maar wil niet bij de pakken neer zitten. En trouwens, eigenlijk voel ik mij ook geen Nederlander. Gelukkig zijn er een aantal jongeren zoals ik en met dezelfde plannen. Wij schrijven ons samen in aan de universiteit. Thuis zorgt dit soms voor spanning: mijn ouders zijn bang dat ik te Marokkaans word en met een Marokkaan ga trouwen. Ze zijn bang dat ik zelfs moslim word... of mij verlies in het wilde leven in deze stad. Snappen ze het dan niet? Zien ze niet dat ik voortdurend genegeerd word omdat ik niet één van hen ben? Ik moet mij zelfs verantwoorden over de radicalisering van het christendom in Nederland! Marokkanen wantrouwen mij. En als ik solliciteer, dan word ik regelmatig afgewezen vanwege mijn naam of omdat ik te wit ben…

Reacties

Reacties

Ma

Mooi hoor...
Wordt vervolgd?

frederique

Je zette me me heel even op het verkeerde been..... en daardoor ging ik nadenken.

Marijke

Mooi verteld, ik ben benieuwd naar het vervolg....

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!