Casablanca

Afgelopen week was ik voor het eerst in de Marokkaanse moskee. Sommige trouwe bezoekers waren wat voorzichtig, misschien zelfs wantrouwend. Anderen verwelkomden mij hartelijk. Mensen zijn nu eenmaal verschillend en hebben verschillende ervaringen van waaruit ze reageren. Toen ik van plan was om weg te gaan, kwam er een vrouw naar mij toe. Ze was helemaal in het zwart en zag er moe uit. In haar zeer gebrekkige Nederlands maakte ze mij duidelijk dat ze het leuk vond dat ik er was en dat deze plek voor haar erg belangrijk is; de ontmoetingen (met de mensen van haar eigen cultuur en geloof) heeft ze nodig, want ze voelt zich doorgaans erg depressief.

Later die week ontmoette ik een vrouw (migrant) die veel problemen heeft met haar tienerdochter.

En in het weekend besloot ik er iets over te schrijven… Nu staat het hier.

Ruim dertig jaar geleden heeft mijn vader besloten de boerderij te verkopen. De opbrengst was maar schamel in vergelijking met de hoeveelheid tijd en energie hij er in gestoken heeft. Het was een familiebedrijf… Hij besloot een jaar te gaan werken in het Marokkaanse Casablanca, waar ze hard op zoek waren naar nieuwe arbeiders in de fabrieken. Deze overweldigende stad was wel wat anders dan het christelijk dorpje op de Veluwe.

Hij maakte veel uren en gebruikte het geld om zichzelf te onderhouden, evenals mijn moeder met mijn oudste broer. Na een jaar besloten mijn ouders dat mijn moeder en broer hem achterna zouden gaan; als familie weer samen. De leefomstandigheden en mogelijkheden leken daar aanzienlijk gunstiger in vergelijking met het kleine boerendorp.

Er zijn een aantal andere Nederlanders die in onze buurt wonen. Samen hebben ze zo’n 25 jaar geleden besloten om een klein kerkje te beginnen. De moslims waren daar niet zo blij mee. Als Nederlanders waren wij meer dan welkom in de fabriek, maar verder heeft niemand zich echt ingespannen om ons op te nemen in de Marokkaanse maatschappij. Mijn vader zit inmiddels al negen jaar arbeidsongeschikt thuis. En mijn moeder spreekt de taal niet. Ik irriteer mij vaak aan mijn ouders en en aan het feit dat ze zich zo vast houden aan de Nederlandse cultuur. Ik moet hen zelfs helpen met het bellen van instanties. Wie is nou de volwassene?

Ik heb besloten dat ik wil studeren en een goede baan wil hebben. Ik voel mij geen Marokkaan, maar wil niet bij de pakken neer zitten. En trouwens, eigenlijk voel ik mij ook geen Nederlander. Gelukkig zijn er een aantal jongeren zoals ik en met dezelfde plannen. Wij schrijven ons samen in aan de universiteit. Thuis zorgt dit soms voor spanning: mijn ouders zijn bang dat ik te Marokkaans word en met een Marokkaan ga trouwen. Ze zijn bang dat ik zelfs moslim word... of mij verlies in het wilde leven in deze stad. Snappen ze het dan niet? Zien ze niet dat ik voortdurend genegeerd word omdat ik niet één van hen ben? Ik moet mij zelfs verantwoorden over de radicalisering van het christendom in Nederland! Marokkanen wantrouwen mij. En als ik solliciteer, dan word ik regelmatig afgewezen vanwege mijn naam of omdat ik te wit ben…

Welkom!

Inmiddels is het al vier jaar geleden. Ik gaf hem een hand, stelde mij voor en vroeg of hij koffie of thee wilde. ‘cocaïne’ vermoedde ik. Het sjaaltje deed het ‘m. Hij was gespannen. Overduidelijk. Ook ik was in de war: Mag ik hem wel aankijken? Hoe is dat voor hem dat ik een jonge vrouw ben? Ik besloot hem dat te vragen.

We waren in gesprek. Ik probeerde een schets te maken van zijn familie en milieu. Ik herinner mij nog als de dag van gister dat mijn hart ineenkromp toen hij met schaamte over zijn achtergrond vertelde. Hij was de oudste zoon van de tweede man van zijn moeder. De eerste man was niet meer in beeld. Overleden? Gewcheiden? Ik weet het niet meer… Hij leek niet mee te tellen voor zijn broers. Hij had geen rechten en werd als slecht gezien. Zijn moeder was op dat moment ernstig ziek. Deze vrouw had geen kinderen bij een tweede man mogen krijgen was de regel. De baby’s die na hem – de man waarmee ik in gesprek was - kwamen, zijn gewurgd na de bevalling.

Ik noem hem even zo voor het gemak Nasir. Zijn roots liggen in Turkije.

Ik hoorde iets heel walgelijks. Iets waarvan ik nog niet wist dat het kon. Iets wat niet zou moeten kunnen in deze wereld.

Cocaïne was mijn vermoeden. Dat klopte. Maar dit verhaal had ik niet vermoed. En ook niet dat deze dertiger zoveel impact op mij zou maken; dat dit contact een groot verlangen in mij zou opwekken om meer moslims te leren kennen; hun verhaal achter het gezicht. In dit geval het verhaal achter de cocaïne.

Voel jij ook het onrecht als je nadenkt over die pasgeboren baby’tjes? Ik zou wel zo hard willen schreeuwen dat ze in Turkije kunnen horen dat dit niet de bedoeling is van leven!

Deze man heb vier maanden mogen kennen als cliënt. Maar mijn dankbaarheid voor zijn openheid en vertrouwen duurt inmiddels al vier jaar.

Maar waarom schrijf ik dit nu en wil ik dit delen?

De meesten weten dat ik van schrijven hou. Veel weten inmiddels ook dat ik van moslims hou. En die mij kennen, weten dat ik een avonturier ben die geniet van écht contact. Het duurde even, maar hier is hij: The story behind the veil! - Op zoek naar contact van hart tot hart met vrouwen die anders zijn dan ik. En daarmee voel ik ook meteen een spanning: wat kan ik wel en niet schrijven over hen? Ik wil juist een veilig plekje bieden... En tegelijkertijd wil ik dat jullie mee gaan ontdekken dat er altijd een heel kostbaar hart schuilt achter het gezicht bedekt met een hoofddoek. Ik wil vanuit liefde en respect over hen schrijven en zal ook geen echte namen en persoonlijke gegevens gebruiken.

Ontmoet mee, volg deze blog!

Lieve groet,

Mij

Ps. Als je automatisch een mailtje wilt ontvangen als ik iets nieuws heb geplaats, kan je je e-mailadres achterlaten in de rechterkolom.